Λεξικό

1. Πολυφωνική ιταλική σύνθεση του 14ου αιώνα για δύο ή τρεις φωνές με θέμα ποιμενικό ή ερωτικό.
2. Πολυφωνική ιταλική σύνθεση του 16ου αιώνα για φωνές, με ή χωρίς συνοδεία οργάνων, πάνω σε ιταλική ποίηση ερωτικού χαρακτήρα. Τα μαδριγάλια έγιναν ιδιαίτερα δημοφιλή και στην Αγγλία.

Τα μαδριγάλια του 16ου αιώνα ήταν πολυφωνικές συνθέσεις για τέσσερις τουλάχιστον φωνές πάνω σε ιταλική ποίηση. Συχνά υπήρχε συνοδεία από μουσικά όργανα. Τα θέματα ήταν κυρίως ερωτικά, με συχνές αναφορές στη βουκολική ποίηση και σεξουαλικούς υπαινιγμούς. Προορίζονταν για σύνολα αντρικών και γυναικείων φωνών και συνήθως παίζονταν σε κοινωνικές συγκεντρώσεις, μετά από γεύματα, ή σε μουσικές ακαδημίες. Μεγάλοι Ιταλοί ποιητές που μελοποιήθηκαν ήταν ο Πετράρχης, ο Αριόστο, ο Τάσσο και ο Γκουαρίνι. Τα μαδριγάλια ήταν τόσο δημοφιλή, που στο διάστημα από το 1530 ως το 1600 εκδόθηκαν τουλάχιστον 2000 συλλογές. 

[sh/Medieval: Petrarch statue] [Πολλά σονέτα του Πετράρχη μελοποιήθηκαν από συνθέτες μαδριγαλιών.]

Από το λατινικό manierus=τρόπος, κάτι δηλ. που αντιτίθεται στην πιστή αναπαράσταση της πραγματικότητας.

Από το λατινικό manierus=τρόπος, κάτι δηλ. που αντιτίθεται στην πιστή αναπαράσταση της πραγματικότητας.

Για μια γυναίκα της Αναγέννησης ήταν σχεδόν αδύνατο να σταδιοδρομήσει επαγγελματικά. Ωστόσο η Μανταλένα Καζουλάνα έγινε η πρώτη συνθέτρια της οποίας τα έργα (μαδριγάλια) εκδόθηκαν και θεωρήθηκαν ισάξια με των ανδρών συναδέλφων της. Έχοντας επίγνωση της αξίας της, έγραψε στην αφιέρωση της πρώτης της έκδοσης πως ήθελε να αποκαλύψει τη ματαιόδοξη πλάνη των ανδρών που πιστεύουν πως το πνευματικό χάρισμα της σύνθεσης είναι κάτι που δεν μπορούν να το έχουν οι γυναίκες.

Αγγλικό δραματικό είδος του 17ου αιώνα, που περιλάμβανε ποίηση, μουσική, χορό, σκηνικά και κοστούμια.

Το όραμα της απελευθέρωσης της Μικράς Ασίας και άλλων περιοχών που ανήκαν παραδοσιακά στους Έλληνες και τη δημιουργία μιας μεγάλης, ισχυρής Ελλάδας. Τελειώνει με τη Μικρασιατική καταστροφή του 1922

Σοβαρή όπερα της Ρομαντικής περιόδου που περιλάμβανε μπαλέτα, χορωδιακά μέρη και φαντασμαγορική σκηνογραφία.

Η αντιστικτική τεχνική της άμεσης επανάληψης μιας μελωδικής φράσης ή μοτίβου από μία ή περισσότερες άλλες φωνές, συνήθως με κάποιες μικρές αλλαγές στις νότες ή το ρυθμό.

Η αντιστικτική τεχνική της άμεσης επανάληψης μιας μελωδικής φράσης ή μοτίβου από μία ή περισσότερες άλλες φωνές, συνήθως με κάποιες μικρές αλλαγές στις νότες ή το ρυθμό.

Μουσική του 20ού αιώνα που βασίζεται στη συνεχή επανάληψη μιας σύντομης μελωδικής, ρυθμικής ή αρμονικής ιδέας

Μία ή περισσότερες φωνές που παίζουν ή τραγουδούν την ίδια μελωδία.

Μία ή περισσότερες φωνές που παίζουν ή τραγουδούν ταυτόχρονα την ίδια μελωδία.

Το φωνητικό ύφος που σχετίζεται με τις πρώτες όπερες της εποχής Μπαρόκ και δηλώνει μια μελωδία για έναν τραγουδιστή και απλή συνοδεία οργάνου.

Τρόπος οργάνωσης του μουσικού υλικού, που βασίζεται στην αντίθεση μελωδιών και τονικοτήτων. Περιλαμβάνει τρία μέρη: την έκθεση, την επεξεργασία και την επανέκθεση του θεματικού υλικού. Στην Κλασική και Ρομαντική περίοδο τα πρώτα μέρη στα κουαρτέτα, τις συμφωνίες και τις σονάτες είναι συνήθως σε μορφή (φόρμα) σονάτας.

Θρησκευτική πολυφωνική σύνθεση πάνω σε λατινικό κείμενο (εκτός των κειμένων της Λειτουργίας). Μετά τον 16ο αιώνα χαρακτηρίζονται ως μοτέτα και θρησκευτικές συνθέσεις με κείμενο στην καθομιλουμένη.

Από τη γαλλική λέξη "mot", δηλ. «λέξη».

1. Τον 13ο και 14ο αιώνα, πολυφωνική σύνθεση με δύο ή περισσότερα κείμενα, συχνά σε διαφορετικές γλώσσες (λατινικά και γαλλικά).
2. Τον 15ο αιώνα, οποιαδήποτε πολυφωνική σύνθεση πάνω σε λατινικό κείμενο (εκτός των κειμένων της Λειτουργίας).
3. Μετά τον 16ο αιώνα, ο όρος δήλωνε θρησκευτική σύνθεση και εκτός λατινικής γλώσσας.

Ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης πίστευαν πως η μουσική μπορούσε να επηρεάσει το ήθος του ατόμου και τη θεωρούσαν αναπόσπαστο μέρος της εκπαίδευσης.

Όρος τον οποίο χρησιμοποίησε ο Ρίχαρντ Βάγκνερ για τις όπερές του, θέλοντας να τονίσει την αλληλεξάρτηση και ενότητα της μουσικής και του δράματος στα λυρικά έργα. Βλ. και συνολικό έργο τέχνης.

Η αγγλική ελαφριά όπερα του 18ου αιώνα. Οι διάλογοι απαγγέλλονταν, δεν τραγουδιόνταν, ενώ τα τραγούδια ήταν γνωστές μελωδίες με καινούρια λόγια που ταίριαζαν στη δράση.