Κρουστά

Μπορεί κανείς να υποθέσει ότι τα κρουστά είναι τα παλαιότερα όργανα στην ιστορία της ανθρωπότητας: η κρούση των χεριών μεταξύ τους ή πάνω στο σώμα, το δυνατό «χτύπημα» των ποδιών στη γη, το τρίψιμο ή η κρούση λίθων ή ξύλων μεταξύ τους με σκοπό να τονιστεί ή να κρατηθεί ο ρυθμός αποτελούν ίσως τον αρχαιότερο και τον πιο αυθόρμητο τρόπο οργανικής μουσικής. Πρωτόγονα κρουστά από φυσικά υλικά και διάφορα τύμπανα σε μεγάλο αριθμό και ποικιλία χρησιμοποιούνται εδώ και χιλιάδες χρόνια από λαούς όλων των ηπείρων σε ιεροτελεστίες, χορούς, κυνήγια, πολέμους και άλλες δραστηριότητες και μέχρι τις μέρες μας διατηρούν σε πολλούς από αυτούς τη μαγική και τελετουργική τους σημασία.

Τα κατσαρολικά! *

Οι  Άγγλοι συχνά  ονομάζουν  αυτό  το τμήμα  «τα κατσαρολικά» (kitchen department), λόγω του πολύ δυνατού θορύβου που μπορούν να παράγουν, όταν το απαιτεί η μουσική, και λόγω των πολλών εξαρτημάτων που χρησιμοποιεί ένας εκτελεστής κρουστών: μπαγκέτες με τσόχα, με σκληρό ή μαλακό λάστιχο, με ξύλο ή μέταλλο, ξύστρες, βούρτσες, ραβδάκια κ.ά., που θυμίζουν τις σπάτουλες, τις βούρτσες κλπ. που έχουμε στην κουζίνα μας! 

Τα κρουστά παράγουν τον ήχο τους με την κρούση, την τριβή, το ξύσιμο, τη νύξη, τη δόνηση κλπ.  

Παρόλο που το τμήμα κρουστών στην ορχήστρα παρουσιάζει την πιο πλούσια ποικιλία οργάνων απ’ όλα τ’ άλλα τμήματα, αυτά τα όργανα είναι μοιρασμένα σε λίγους εκτελεστές, που θα χρειαστεί να παίξουν ακόμα και δέκα όργανα σε μια εκτέλεση. Καθώς τα όργανα είναι συχνά μεγάλα, ο εκτελεστής πρέπει να κινείται από το ένα στο άλλο κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης. Στα κρουστά ανήκουν και πολλά όργανα που συχνά επινοούνται από τον συνθέτη ειδικά για κάποιο έργο.  

Τρόποι με τους οποίους προκαλείται η παλμική κίνηση του ηχογόνου σώματος στα κρουστά

Τα κρουστά της ορχήστρας χωρίζονται σε μεμβρανόφωνα και ιδιόφωνα. Στα μεμβρανόφωνα το ηχογόνο σώμα είναι μια μεμβράνη τεντωμένη πάνω από ένα ηχείο. Στα ιδιόφωνα το ηχογόνο σώμα είναι το ίδιο το σώμα του οργάνου.

Πολλά από τα ιδιόφωνα και τα περισσότερα μεμβρανόφωνα παράγουν ήχους ακαθόριστου τονικού ύψους (δεν αποδίδουν φθόγγους), επομένως δεν μπορούν να αποδώσουν  μελωδίες αλλά μόνο ρυθμούς, όπως τα ταμπούρα, τα πιάτα, το τρίγωνο, οι κλάβες, το γκονγκ, οι καστανιέτες, το γουντ μπλοκ, οι μαράκες κ.ά.

Υπάρχουν όμως και άλλα που αποδίδουν ήχους συγκεκριμένου τονικού ύψους, δηλαδή νότες, και επομένως μπορούν να παίξουν και μελωδίες, όπως το γκλόκενσπιλ, το ξυλόφωνο και η μαρίμπα, η τσελέστα, το βιμπράφωνο, οι καμπάνες και άλλα. Επομένως οι εκτελεστές κρουστών σε μια ορχήστρα πρέπει να έχουν τέλεια αίσθηση του ρυθμού αλλά και γνώση της μουσικής γενικότερα, καθώς πρέπει να παίξουν συχνά και μελωδικά μέρη. Πρέπει επίσης να μπορούν να διαβάζουν με ακρίβεια την παρτιτούρα του συνθέτη, καθώς είναι υποχρεωμένοι να παρακολουθούν το έργο την ώρα της εκτέλεσης.