Τα πρώτα του έργα ήταν γραμμένα στο ιδίωμα του ύστερου Ρομαντισμού. Σύντομα όμως το ανήσυχο πνεύμα αυτού του εβραϊκής καταγωγής συνθέτη τον οδήγησε σε δρόμους σύνθεσης που άφησαν ανεξίτηλη σφραγίδα στη μουσική του 20ού αιώνα. Στην αρχή καταργώντας κάθε δεσμό με το διατονικό σύστημα (ατονικότητα) και στη συνέχεια επινοώντας έναν νέο τρόπο οργάνωσης του μουσικού υλικού μέσω της χρήσης δωδεκάφθογγων σειρών (μελωδιών δηλαδή που περιλαμβάνουν και τις 12 νότες της χρωματικής κλίμακας), οι οποίες είναι η πηγή κάθε συμβάντος σε μια σύνθεση, ο Σαίνμπεργκ αποτέλεσε μια από τις πιο σημαντικές φυσιογνωμίες του 20ού αιώνα. Δίδασκε με το παράδειγμα, και η θεωρία του δεν έγινε γνωστή παρά μέσα από τα γραπτά του μαθητή του Γιόζεφ Ρούφερ. Υπήρξε εξαίρετος δάσκαλος και ανάμεσα στους μαθητές του διέπρεψαν ο Άλμπαν Μπεργκ και ο Άντον Βέμπερν -που μαζί με τον Σαίνμπεργκ αποτέλεσαν τη Δεύτερη Σχολή της Βιέννης- αλλά και οι Έλληνες Χαρίλαος Περπέσσας και Νίκος Σκαλκώτας. Με την άνοδο του ναζισμού ο Σαίνμπεργκ εγκατέλειψε το Βερολίνο και εγκαταστάθηκε στην Αμερική, όπου σύντομα έγινε καθηγητής σύνθεσης στο Πανεπιστήμιο του Λος Άντζελες, δημιουργώντας ένα φυτώριο συνθετών σειραϊκής μουσικής.