Παρόλο που σε νεαρή ηλικία υπήρξε θαυμαστής του Βάγκνερ, ο Ντεμπυσσύ έγραψε μουσική που απέφευγε τη συναισθηματική ένταση και τον πομπώδη ήχο του Γερμανού συνθέτη. Η εκλεπτυσμένη και συγκρατημένη μουσική του Ντεμπυσσύ είναι απαλλαγμένη από τις παραδοσιακές σχέσεις των αρμονιών του Τονικού Μουσικού Συστήματος, αλλά πλούσια σε ηχοχρώματα. Συνδέθηκε με τους συμβολιστές ποιητές του Παρισιού, κείμενα των οποίων χρησιμοποίησε στις συνθέσεις του, είτε μελoποιώντας τα είτε σαν πηγή έμπνευσης. Δυο ταξίδια στη Ρωσία τον έφεραν σε επαφή με τη μουσική των Ρίμσκι-Κόρσακοφ, Μπαλάκιρεφ, Μποροντίν και Μουσόργκσκι, που επηρέασαν τη μουσική του γλώσσα. Σε συνδυασμό με το ενδιαφέρον του για τη μεσαιωνική μουσική (κυρίως το πρώιμο όργκανουμ) και την εξωτική μουσική από την Ασία, που πρωτοάκουσε στη Διεθνή Έκθεση του Παρισιού του 1889, το μουσικό ύφος του Ντεμπυσσύ δίνει έμφαση στον ίδιο τον ήχο και την απόλαυση των στιγμιαίων μουσικών γεγονότων, στοιχεία που επηρέασαν καταλυτικά όλους σχεδόν τους μεγάλους συνθέτες του 20ού αιώνα.