Από τους σημαντικότερους συνθέτες της μεταπολεμικής αμερικανικής πρωτοπορίας, ο Τζον Κέιτζ ενδιαφερόταν για τον ήχο και τα μουσικά συμβάντα σαν αυτόνομες εμπειρίες, όχι σαν μέσα που εκφράζουν συναισθήματα ή νοήματα. Επηρεασμένος από Ζεν βουδιστικές θεωρήσεις, εισήγαγε στα έργα του το στοιχείο του τυχαίου αλλά και του απροσδιόριστου, όπου κάποιες αποφάσεις αφήνονται στους εκτελεστές, με αποτέλεσμα κάθε εκτέλεση να είναι διαφορετική. Αυτή η «ανοιχτή» προσέγγιση ως προς τη σύνθεση και την εκτέλεση φαίνεται καθαρά στο έργο Παραλλαγές IV του 1963, γραμμένο «για οποιοδήποτε αριθμό εκτελεστών, οποιουσδήποτε ήχους ή συνδυασμούς ήχων που μπορούν να παραχθούν με κάθε μέσο, με ή χωρίς άλλες δραστηριότητες». Οι «δραστηριότητες» αυτές μπορεί να ήταν άλλες μορφές τέχνης, αλλά και χάπενινγκ στα οποία συμμετέχει, είτε εν γνώσει του είτε όχι, το κοινό.