Οι σύγχρονοί του τον αποκαλούσαν «προφήτη της μουσικής». Και πραγματικά, ο ιδιοφυής αυτός συνθέτης από την Κρεμόνα συνδύασε όλα τα ρεύματα στη μουσική του, η οποία περιλαμβάνει από τα παλαιότερου ύφους πολυφωνικά μαδριγάλια και μοτέτα (stile antico ή prima pratica) μέχρι έργα στα οποία η μουσική ακολουθεί και αναπαριστά βήμα προς βήμα αυτά που περιγράφει το κείμενο (stile moderno ή seconda pratica). Το πιστεύω του μάλιστα ήταν ότι η μουσική πρέπει να υπηρετεί το κείμενο και όχι αντίθετα. Για τις καινοτομίες του κατηγορήθηκε δημόσια από τον θεωρητικό της μουσικής Αρτούζι (Giovanni Maria Artusi). Όμως το άστρο του Μοντεβέρντι συνέχισε να μεσουρανεί. Αφού υπηρέτησε για πολλά χρόνια στην αυλή της Μάντουας (όπου και ανέβηκε ο Ορφέας), ο Μοντεβέρντι έγινε αρχιμουσικός της εκκλησίας του Αγίου Μάρκου στη Βενετία. Πήρε δηλαδή την υψηλότερη θέση που θα μπορούσε να έχει μουσικός εκείνης της εποχής στην Ευρώπη. Έμεινε εκεί από το 1613 μέχρι το θάνατό του το 1643 και έγραψε πολλά έργα θρησκευτικής μουσικής. Το πιο γνωστό από αυτά είναι Οι Εσπερινοί της Παρθένου Μαρίας. Παρόλο που είχε ήδη γίνει κληρικός, πράγμα πολύ συνηθισμένο για τους μουσικούς της εποχής, ο Μοντεβέρντι έγραψε για τα καινούργια δημόσια θέατρα της Βενετίας δύο όπερες: την Επιστροφή του Οδυσσέα στην πατρίδα και τη Στέψη της Ποππαίας (το να είσαι κληρικός δεν συμβαδίζει και πολύ με το να γράφεις για παρανοϊκούς αυτοκράτορες, δολοφονίες και ερωτικά πάθη, όπως στην όπερα Ποππαία!). Αν θες να μάθεις περισσότερα για την Επιστροφή του Οδυσσέα, πήγαινε στη σελίδα http://www.mmb.org.gr/page/default.asp?id=1597&la=1.