Σήμερα θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες που υπήρξαν ποτέ, στην εποχή του όμως δεν ήταν τόσο αναγνωρισμένος όσο ο Χαίντελ, και οι σύγχρονοί του τον εκτιμούσαν κυρίως σαν οργανίστα παρά σαν συνθέτη. Προερχόμενος από μεγάλη οικογένεια μουσικών, έγινε δεξιοτέχνης στο όργανο, στο τσέμπαλο και στο βιολί και συνέθεσε όλα περίπου τα είδη μουσικής εκτός από όπερα. Από τα 11(!) παιδιά του που επέζησαν (4 από την πρώτη γυναίκα του, Μαρία Μπάρμπαρα, και 7 από τη δεύτερη, Άννα Μαγκνταλένα), τα 5 έγιναν γνωστοί μουσικοί του 18ου αιώνα. Άρχισε τη σταδιοδρομία του σαν οργανίστας στις εκκλησίες δύο μικρών πόλεων (Arnstadt και Muhlhausen). Μετά το 1708 όμως (δηλ. από 23 ετών) και για 15 χρόνια υπηρέτησε σε κοσμικές αυλές: αρχικά στην αυλή του δούκα της Βαϊμάρης και από το 1717 σαν μουσικός διευθυντής στην αυλή του πρίγκιπα Λεοπόλδου. Μετά από 6 χρόνια εξαιρετικά παραγωγικής θητείας στην υπηρεσία του φιλόμουσου πρίγκιπα (εκεί ο Μπαχ συνέθεσε μερικά από τα μεγαλύτερα έργα του), μετακόμισε στη Λιψία αναλαμβάνοντας καθήκοντα κάντορα στην εκκλησία του Αγίου Θωμά και μουσικού διευθυντή της πόλης. Το πρόγραμμά του ήταν εξοντωτικό: έπρεπε να συνθέτει μουσική για κάθε Κυριακή καθώς και για όλες τις γιορτές και επετείους, θρησκευτικές και κοσμικές, να διδάσκει στους μάλλον ανεπίδεκτους μαθητές της σχολής του Αγίου Θωμά μουσική και λατινικά και να συντηρεί τα εκκλησιαστικά όργανα. Τα τελευταία δύο χρόνια της ζωής του υπέφερε από προβλήματα όρασης και πέθανε ύστερα από μια αποτυχημένη εγχείρηση από το νυστέρι του ίδιου γιατρού που χειρούργησε, επίσης ανεπιτυχώς, και τον Χαίντελ.