Κυνικός και αδίστακτος καθώς ήταν, αυτός ο ταπεινής καταγωγής Ιταλός μουσικός κατάφερε να αναρριχηθεί στο ανώτατο μουσικό αξίωμα της αυλής του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΔ’ της Γαλλίας: αρχιμουσικός της «Βασιλικής ορχήστρας των 24 βιολιών» (“Les 24 violons du Roi”) και αποκλειστικός συνθέτης γαλλικής όπερας (εκείνη την εποχή, η γαλλική όπερα ήταν μονοπώλιο, δηλ. μόνο ένας συνθέτης είχε το δικαίωμα να γράφει και να ανεβάζει όπερες). Έτσι ο Λουλλύ κυριάρχησε στη γαλλική λυρική σκηνή και διαμόρφωσε τα χαρακτηριστικά της γαλλικής όπερας, που τη βάφτισε «λυρική τραγωδία» (tragedie lyrique): 5 πράξεις, γαλλική εισαγωγή, πολλά χορευτικά και χορωδιακά μέρη, ντιβερτισμάν, δηλ. ψυχαγωγικά διαλείμματα που διακόπτουν τη δράση, και μικρότερη διάκριση μεταξύ ρετσιτατίβου και άριας (το ρετσιτατίβο είναι πιο μελωδικό και οι άριες πιο απλές και λιγότερο δεξιοτεχνικές απ’ ό,τι στην Ιταλία).