Ο Λούθηρος τον αποκάλεσε «πρίγκιπα των μουσικών» και η μουσική του έγινε πρότυπο προς μίμηση για τους συνθέτες του 16ου αιώνα. Ο εκδότης Πετρούτσι αφιέρωσε έναν τόμο αποκλειστικά στα έργα του, κάτι που δεν έκανε για κανέναν άλλο συνθέτη, ενώ λίγο μετά το θάνατό του λόγιοι ουμανιστές τον σύγκριναν με τον Βιργίλιο στην ποίηση και με τον Μιχαήλ Άγγελο στην αρχιτεκτονική, τη ζωγραφική και τη γλυπτική. Όπως οι περισσότεροι συνθέτες της Αναγέννησης, ταξίδευε πολύ σε αναζήτηση καλύτερης δουλειάς. Εργάστηκε, απ’ ό,τι φαίνεται, στην υπηρεσία δύο Γάλλων βασιλιάδων, στο παπικό παρεκκλήσι στη Ρώμη, για την ισχυρή οικογένεια των Σφόρτσα στο Μιλάνο, καθώς και για τον δούκα Έρκολε Α’ ντ’ Έστε στη Φερράρα, για τον οποίο συνέθεσε και μια λειτουργία με τίτλο Hercules dux Ferrariae (Ηρακλής, δούκας της Φερράρας), στην οποία οι πρώτες νότες, re, ut, re, ut, re, fa, mi, re, αντιστοιχούν στα φωνήεντα του ονόματος του δούκα. Ο Ζοσκέν εγκατέλειψε τη Φερράρα το 1504, μόλις ξέσπασε μια επιδημία πανούκλας, και εγκαταστάθηκε στο Κοντέ (τώρα στο Βέλγιο), κοντά στη γενέτειρά του, όπου έζησε ως το θάνατό του. Πολλοί νεότεροι συνθέτες έγραψαν μοτέτα-θρήνους για το θάνατο αυτού του σπουδαίου συνθέτη.